Dromen over grenzen..

‘Ik droom ervan om later op een boerderijtje te wonen. Gewoon met een aantal geitjes en andere dieren. Geluk zit voor mij niet in grote dingen zoals carrière maken, veel geld hebben of wonen in het buitenland. Het zijn de kleine dingen die mij gelukkig maken.’ Zomaar een droom van een ‘gewoon' Arabisch meisje uit de 11e klas (16/17 jaar). Meteen nadat ze haar droom uitsprak drong de realiteit tot haar en ons door. Want het kromme van alles is, dat de jongeren die hier leven juist in de richting van de ‘grote gelukkige dingen’ worden geduwd. Ze moeten wel studeren, ze moeten wel zorgen dat er geld binnenkomt, ze moeten, ze moeten… En ja, ze moeten wel over grenzen gaan. Letterlijke grenzen. Omdat er voor hen niet of nauwelijks toekomst is in Israël, trekken veel Arabische jongeren naar het buitenland. Voor ons als Nederlanders (bijna) onvoorstelbaar, voor de mensen hier de harde realiteit.

Ook wij zijn inmiddels een aantal grenzen gepasseerd, zowel letterlijk als figuurlijk. We hebben twee weken geleden afscheid genomen van de SON-school. We hopen er nog wel een aantal keren terug te komen. Ze hebben ons ook al uitgenodigd voor de Kerst, en dat schijnt altijd wel gezellig te zijn dus die uitnodiging grijpen we met beide handen aan. Afgelopen week zijn we dus de grens van 1/3 overschreden. De tijd gaat echt hard, maar dat roepen we eigenlijk vanaf het begin al! We hopen deze week en volgende week nog naar de Joodse school te gaan. Dit is voor ons weer een hele andere ervaring omdat de cultuurverschillen tussen de Joden en de Arabieren best groot zijn. Vergelijk het met de Nederlandse (Westerse) en de Afrikaanse cultuur. Dan hebben we het alleen over de cultuur en nog niet eens over de religieuze kant.

Een andere grens die we gepasseerd zijn, meer letterlijke, is de grens van Haifa. We kwamen erachter dat we afgelopen zaterdag voor het eerst echt Haifa uit zijn geweest. Ja, erg hé. Het was er gewoon nog niet van gekomen om echt uitjes buiten Haifa te doen. Het was zaterdag superlekker weer, dus de ideale dag om de toerist uit te hangen. Samen met Gib en Jo zijn we eerst naar Nes Ammim gereden. Daar hebben we een indruk kunnen krijgen van wat ons in januari te wachten staat. Daarna zijn we doorgegaan naar Rosh HaNikra, wat helemaal in het uiterste puntje van Israël ligt, aan de kust tegen de grens van Libanon. Een prachtige plek met een nog mooier uitzicht. We zijn met de kabelbaan naar beneden gegaan en door de grotten heengelopen die helemaal zijn uitgesleten door het water. Halverwege de middag zetten we koers richting Bar’am, een plaatsje wat meer in noordoostelijke richting ligt. Deze plek is, tot voor de oprichting van de staat Israël, bewoond geweest door Christen-Arabieren. Ze zijn toen voor het Israëlische leger gevlucht, die het vervolgens verwoest hebben. Ze hebben dus nooit terug kunnen keren.

Gaandeweg, de tijd die we hier nu zijn, krijgen we steeds meer inzicht en meer beeld bij de situatie in dit land. We merken dat we anders over dingen zijn gaan denken, ook door nieuwe kennis en ervaringen die we hier opdoen. Ook dat is een grens, en daar willen we ook jullie meer over vertellen omdat het te belangrijk is om te laten liggen. (We gaan het proberen, want de situatie is zo complex dat zelfs de mensen die hier wonen het moeilijk vinden om het uit te leggen.)

Israël is ruwweg te verdelen in twee groepen die we allemaal kennen: de Israeli’s en de Palestijnen (ook wel Arabieren). (Uiteraard zijn er tig meer groepen maar voor de duidelijkheid nemen we alleen deze twee.) Ongeveer 20% van de totale bevolking is Palestijns. Met de Palestijnen bedoelen we eigenlijk twee groepen mensen: Groep 1. De mensen die voor de stichting van de staat Israël in 1948 zijn gevlucht naar de Westbank en de Gazastrook. Zij noemen zichzelf ook Palestijnen. De andere groep, groep 2, zijn de mensen die zijn blijven wonen in Israël in 1948. Deze mensen worden veelal Arabieren genoemd.

Wat veel mensen vergeten is dat er ook christenen in Israël zijn, ongeveer 2 procent van de totale bevolking. Dit zijn veelal de Arabieren (1,6%) en een aantal Russen. Ze zijn dus een minderheid in een minderheid. Ze bevinden zich in een hele lastige positie want in feite horen ze nergens bij. Als je aan een groep Christen-Arabieren zou vragen waar zij zich mee identificeren zal je hele uiteenlopende antwoorden krijgen. De één zal zeggen dat hij een Christen-Arabier uit Israël is terwijl de ander zich weer meer Palestijns voelt. Je voelt, dit ligt allemaal heel complex.

We ontdekten eigenlijk dat er vanuit onze gezindte veel nadruk wordt gelegd op ‘Israël’ en daarmee bedoelen we de Joden en de Messias belijdende Joden, terwijl we eigenlijk vergeten dat er ook Arabische christenen in Israël leven. Begrijp ons goed, het is niet zo dat we nu niet meer pro-Israël zijn, maar door onze ervaringen hier hebben we als het ware een andere bril opgezet. Hoe kijk je vanuit je eigen identiteit naar Israël? Kun je dan als christen pro-Israël zijn en tegelijkertijd je medechristenen vergeten?  Zo maar een aantal vragen om over na te denken.

Vanuit Nederland is er (gelukkig) een stichting die steun geeft aan deze christenen. Mocht u hier meer over willen weten of hen willen steunen, dit is de website: www.vriendenvanhaifa.nl  Zeker de moeite waard om een keer een kijkje te nemen!

Zomaar een aantal gedachten over grenzen: Grenzen die eindeloos ver weg lijken maar als het erop aankomt toch dichtbij liggen. Grenzen die misschien gesloten lijken of juist opengegaan zijn.

Om nog even terug te komen op de inleiding: De wens van de stichting is, dat bijvoorbeeld dit meisje, later een ‘levende steen’ mag zijn voor anderen in haar omgeving. Dat is de essentie van het christelijk onderwijs! Misschien wordt het, voor ons allen, ook wel eens tijd om eens over grenzen heen te kijken! Zijn wij ‘levende stenen’ als het erop aankomt?

~ Zo wordt gij ook zelven, als levende stenen, gebouwd tot een geestelijk huis, tot een heilig priesterdom, om geestelijke offeranden op te offeren, die Gode aangenaam zijn door Jezus Christus ~  1 Petrus 2:5

P.S. Er is een mogelijkheid tot reageren. :) We zijn heel benieuwd naar jullie gedachten over voorgaande, schroom niet om ze te delen.